Motivatie om te beginnen

Recent is mijn geliefde viervoeter Lila overleden. Deze Spaanse Galga heeft in 2013 mijn hart gestolen. Destijds was Lila een zeer getraumatiseerde hond. Ze was in het bezit van jagers in het zuid-Spaanse dorpje Conil de la Frontera, waar ik destijds woonde. Volgens hen was er iets mis met Lila. Er was zeg maar een steekje los. Lila wilde niet jagen, ze wilde niet doen wat de jagers wilden, jagen op hazen. Nu moet je weten dat de jagers in Spanje deze honden behandelen als gereedschap. De Spaanse jagers binden soms hun honden achter de auto om ze sneller te laten rennen en om ze te trainen voor de jacht. De honden worden meestal opgesloten in een schuur, vaak zonder daglicht en enkel naar buiten gehaald als het 'nodig' is. Als een hond niet geschikt is om te jagen, dan wordt deze meestal op brute wijze omgebracht. Ik ga hier niet in details treden, maar als je geïnteresseerd bent informeer je door bijvoorbeeld deze website te bekijken: https://www.galgoamigo.com/the-plight-of-the-spanish-galgos.html of door deze film te kijken: https://www.moonleaks.org/yo-galgo/.

Lila werd me aangeboden door de jagers, aangezien ik regelmatig een praatje maakte met één van hen, tijdens mijn wandeling naar het dorp. De keuze was simpel, ik neem Lila mee naar huis, of Lila is waarschijnlijk zeer binnenkort Lila niet meer.

Het is moeilijk om in woorden over te brengen hoe getraumatiseerd Lila destijds was. Soms liepen we op straat en als we dan een (meestal oudere) man tegenkwamen liet Lila spontaan haar blaas leeglopen. Ze trilde dan oncontroleerbaar en wilde enkel in diepe paniek wegrennen. Lila was de eerste weken een hoopje ellende, lag opgekruld in de hoek van ons appartement.

Maar beetje bij beetje, door liefde, geduld en door haar gewoon zichzelf te laten zijn, knapte Lila op. Volgens de jagers kon ik haar niet loslaten, want dan zou ze nooit meer terugkomen. Ik nam haar elke dag mee naar het strand en na een paar weken liet ik haar voor het eerst los. Toen ging ze er als een speer vandoor!. Nog krijg ik tranen in mijn ogen als ik de blik van Lila voor me zie als ze op volle snelheid (Galgos zijn één van de snelste hondenrassen ter wereld) op het strand op me af kwam rennen. Zelden heb ik zoveel kracht en souplesse gezien.

De ironie van het verhaal is dat vrij kort daarna Lila uiteindelijk uit vrije wil naast het strand op jacht ging naar grote hazen en vrij snel daarna een dode haas voor mijn voeten legde. Eerst wist ik niet wat te doen, maar uiteindelijk heb ik een haas mee naar huis genomen en hebben Lila en ik samen een haas uit de oven gedeeld.

Toen de jagers dit uiteindelijk hoorden, wilden ze haar terug. Nu was het opeens een fantastische hond..

Lila kwam tot bloei door haar te vertrouwen, door haar de ruimte en de liefde te geven zichzelf te zijn. Door haar niet te forceren. 

Ik heb nog vele verhalen over Lila en Yaki, die iets later in ons leven kwam, maar dat bewaar ik voor een andere keer. 

Voor mij was Lila een voorbeeld van ontluikende vrijheid, hoe je door los te laten iets kan laten groeien. Door ruimte en liefde te geven en niet vast te houden aan je eigen wensen en verwachtingen.

Lila is 30/6/2023 gestorven op Bali, na te zijn gebeten door een Cobra slang. Helaas is ze haar meerdere tegengekomen tijdens haar vele avonturen. RIP Lila.